Ég stekk inn í búðina á horninu. Hún er troðin af fólki. Það þarf ekki mikinn mannfjölda til að fylla þessa verslun. Þetta er sannkölluð búðarhola. Ég ætlaði bara að grípa með mér sódavatn, ég opna goskælinn og gramsa mig í gegnum flöskurnar sem eru þar en finn ekkert nema kók og appelsín. Ég er í sykurbindindi og drekk bara sódavatn svo ég kaupi ekkert. Þegar ég er á leiðinni út hrópar kaupmaðurinn yfir mannfjöldann:
„Erla, hverju ertu að leita að?“
„Engu.“ Ég nenni ómögulega að lenda í einhverju spjalli núna.
„Heyrðu, dömubindin sem þér finnast best eru komin.“
Það slær þögn á viðskiptavinina sem eru allir karlar yfir miðjum aldri. Ég læt sem ég heyri ekki þessa síðustu setningu en hraða mér út. Ég er búin að fá svo nóg af þessum kalli. Hann heldur að hann sé svo næs en mér finnst svona hegðun vera áreiti. Einu sinni var ég að fara að halda saumaklúbb og var rétt komin úr búðinni og á leiðinni heim þegar ég fattaði að ég hafði ætlað að kaupa læm en gleymt því. Ég sneri því við en þá var búið að læsa. Ég vissi að kallinn gæti ekki verið farinn, því það var svo stutt síðan ég yfirgaf verslunina og mig grunaði að konan sem var að skoða núðlusúpurnar þegar ég fór, væri líka þarna. Þar sem ég var enn frekar saklaus þegar þetta var, bankaði ég bara á hurðina. Það bólaði ekki á neinum. Ég bankaði aftur, mig vantaði læm, en það kom enginn. Þar sem ég var alveg 100% viss um að kallinn væri inni, bíllinn hans var enn fyrir utan, þá bankaði ég í þriðja sinn eins fast og ég gat, hugsanlega væri hann inni í kompu og heyrði ekkert í mér. Þá skyndilega sé ég, inn um gluggann á hurðinni, hvar kallinn birtist, hann kemur fram undan hillunni þar sem núðlusúpurnar eru geymdar. Hann er rjóður og gyrðir sig í brók. Hann opnar dyrnar í hálfa gátt.
„Hvað vantar þig?“ segir hann frekar smeðjulega.
Mig langaði eiginlega ekki að fá neitt hjá honum.
„Mig vantar læm.“
Læmið er í körfu rétt við dyrnar, hann grípur eitt og hálfvegis kastar því í mig.
„Hérna, þú mátt eiga það.“ Svo lokar hann harkalega dyrunum á nefið á mér.
Síðan þetta gerðist hef ég haft takmarkaðan áhuga á að versla þarna. Geri það bara í neyð.
–
Þessi maður hefur ekki góða nærveru, ég flýti mér frá búðinni. Skórnir eru óþægilegir en ég nenni ekki að fara til baka og skipta. Þegar ég geng framhjá húsinu þar sem bíómyndin Húsið var tekin, lít ég alltaf við. Mér finnst eins og draugurinn úr myndinni sé raunverulega þarna og vonast til að sjá hann í glugganum einn daginn. Ég ákveð að stytta mér leið í gegnum kirkjugarðinn.
Ég elska kirkjugarðinn. Mér finnst hann vera fallegasti garðurinn í Reykjavík. Hann er fullur af sálum. Sálum barna og fullorðinna. Ég gleymi mér stundum þegar ég kem í garðinn. Gleymi mér við að lesa á krossana og legsteinana. Lesa nöfnin, spá í hvað fólkið var gamalt þegar það dó, reyna að finna út hvernig fólkið sem deilir gröfum er skylt eða tengt. Ég velti því fyrir mér á hvaða gröf pabbi hans Nonna nauðgaði konunni og svo langar mig líka að vita á hvaða gröf Biggi kveikti í sér. Biggi var í garðinum í tvö eða þrjú ár eftir að hann brann þar til kaldra kola. Ég fór þangað stundum og talaði við hann. Kvöldið sem hann lét til skarar skríða, gekk kona niður Sólvallagötuna og heyrði öskrin en var of hrædd til að athuga hvað var að gerast. Hún gekk víst eins og steinrunnin í húsið á Hólatorgi þar sem Bubbi bjó einu sinni þegar hann var með konunni sem hann samdi Konuplötuna um. Hún hringdi dyrabjöllunni, þegar húsráðandi opnaði kom hún ekki upp einu einasta orði, bara umlaði eitthvað og benti út í kirkjugarð. Maðurinn í Bubbahúsinu ákvað að athuga málið þrátt fyrir að sendiboðinn væri mállaus og hann fann leifarnar af Bigga á einhverri gröf sem mér hefur ekki tekist að komast að hver er. Hann var óþekkjanlegur, óþekkti hermaðurinn á ómerktri gröf.
–
Daginn áður en Biggi kveikti í sér hitti ég hann. Ég var á leiðinni í garðinn hjá Listasafni Einars Jónssonar uppi á Eiríksgötu þegar ég mæti honum þar sem hann kemur á hlaupum niður Frakkastíginn. Ég heilsa honum, hann lítur á mig eins og hann þekki mig ekki og segir: „Þeir eru á eftir mér, ég þarf að giftast rauðhærðu konunni, ég er með merkið á enninu.“ Svo var hann rokinn og ég stóð furðu lostin og horfði á eftir honum hlaupa á harðaspretti niður allan Frakkastíginn og hverfa svo inn Lindargötuna. Ég sá hann aldrei aftur.
Ég hugsa oft um það hvort það hefði breytt einhverju ef ég hefði stoppað hann og látið hann segja mér hvað hann var að meina. Æ, þetta ef.
framhald …