Ég vakna upp við það að litháísku iðnaðarmennirnir, sem eru að smíða ris á húsið á móti, eru byrjaðir að bora. Draumar næturinnar eru enn á sveimi innra með mér, þeim fylgir móskvukennd tilfinning og sæt brunalykt. Hausinn þylur textabrot úr gömlu þungarokkslagi:
I’m coming back,
I will return and I’ll possess your body and I’ll make you burn …
Svefnhöfginn er þungur og mér finnst eins og íbúðin sé full af ósýnilegu fólki. Það er oft lítill svefnfriður hérna – ef það eru ekki martraðir, þá eru það iðnaðarmenn sem halda fyrir mér vöku. Ég dreg sængina upp fyrir höfuð og freista þess að sofna aftur. Að lokum gefst ég upp og fer fram að laga mér kaffi. Ég sest inn í stofu, það heyrist minnst í bornum þar. Ég loka öllum gluggum og hurðum og reyni að útiloka tilveru iðnaðarmannanna. Smám saman leysast draumarnir upp og hverfa.
Ég kveiki á tölvunni. Það er enn kolniðamyrkur, ég byrja á því að kíkja á feisbók. Þar eru allir að spila einhverja gjafaleiki. Lækið og deilið og þá getið þið unnið fyllingu í neðri vörina og 50% afslátt af fyllingu í efri vörina. Sílíkonbrjóst, tvö fyrir eitt. Er þetta grín?
Ég skrolla í gegnum fréttasíðurnar. Á RÚV-vefnum er ljósmynd af konu. Þetta er grönn kona með sítt og mikið hár. Konan stendur á brúnni á Skothúsveginum. Hún er með augun og munninn galopin og ber hendur upp að vöngum. Myndin minnir á málverk eftir Munk. Undir myndinni stendur:
Lögreglan í Reykjavík lýsir eftir Sigþrúði Freyju Gauksdóttur Sjöt. Ekkert hefur spurst til Sigþrúðar síðan 29. nóvember síðastliðinn er hún fór frá heimili sínu í neðra Breiðholti. Sigþrúður er 167 cm á hæð, grönn, græneyg með sítt kastaníubrúnt hár. Sigþrúður er talin vera í síðum rauðrósóttum kjól, svörtum karlmannsjakka, grænum stígvélum, með bleikan, stóran klút um hálsinn og svartan barðastóran flókahatt. Þeir sem geta gefið upplýsingar um Sigþrúði eða ferðir hennar frá 29. nóvember eru beðnir að láta lögregluna í Reykjavík vita.
Ég velti því fyrir mér hvort ég kannist við þessa konu. Ég gúgla hana en það kemur ekkert upp nema fréttin á RÚV. Ég finn hana ekki heldur í Íslendingabók. Það er óvanalegt.
Í póstinum mínum eru nokkur ólesin skeyti og eitt frá Nínu.
„Erla, ertu nokkuð búin að setja númerið mitt á blokk, það er alltaf á tali. Mig langar að hitta þig, geturðu komið á Mokka í dag klukkan fjögur?
Kveðja, N.“
Ég svara um hæl:
„Hæ Nína. Ég kem, sjáumst þá. Erla“
Dagurinn er að verða fullbókaður. Ég fæ mér meira kaffi og leggst upp í sófann. Mér hlýtur að hafa runnið í brjóst, því ég hrekk upp við að einhver kallar nafnið mitt. Útundan mér sé ég skugga hverfa inn í eftirprentunina af drengnum með tárið. Klukkan er að verða eitt svo ég þarf að drífa mig.
meira síðar …