Ég labba upp á Laugaveg og kíki í Rauðakrossbúðina. Ég byrja á því að fara í gegnum kjólarekkann, tíni fimm kjóla af herðatrjám og fer svo að skoða buxurnar. Ég fer með kjólana fimm og tvennar buxur inn í klefann til þess að máta. Venjulega passar allt á mig í Rauðakrossbúðinni en í dag eru allar flíkurnar of stórar, sennilega úr dánarbúi stórbeinóttrar konu, eða manns. Þetta gætu alveg verið föt af transkonu. Aðrar buxurnar eru frekar flottar. Í mátunarklefanum er stór spegill. Ég set hendurnar í vasana til að strekkja buxurnar yfir rassinn svo ég sjái betur hvernig hann lítur út í þeim. Ég finn fyrir samanbrotnum bréfmiða í buxnavasanum. Snifsið er velkt og hefur tekið lit úr buxunum. Ég fletti því í sundur. Með rauðum tússpenna hefur einhver teiknað fimm arma stjörnu og utan um hana hring, fyrir neðan stjörnuna er skrifað óstyrkri hendi rauðhærða konan. Ég fer úr buxunum og í mínar en set bréfsnifsið í litla hólfið á töskunni minni. Í dag ætla ég ekki kaupa neitt en vera í staðinn vasaþjófur.
Í bakhúsi fyrir aftan Brynju er kjallari sem hýsir fornbókabúð. Þetta er einn af mínum uppáhaldsstöðum. Tímunum saman get ég hangið þar og gramsað í alls konar bókum. Í dag stendur eigandinn fyrir utan og reykir þegar ég kem.
„Hæ,“ segir hann, „ég búinn að taka frá svo mikið af bókum fyrir þig.“
„Í alvörunni?“ Ég fæ kvíðakast. Mér finnst alltaf að ég verði að kaupa það sem hann tekur frá fyrir mig. Ég fæ svona tilfinningu eins og hann geri þetta vegna þess hvað ég sé sérstök. Á morgun er ég einmitt að byrja átakið „ekki kaupa meira dót“ og því ekki tilhlýðilegt að bera bókastafla heim í dag, síst þar sem ég er búin að átta mig á að flestar bækur er hægt að fá lánaðar á bókasafni og yfirleitt les maður hverja bók bara einu sinni.
„Fallegt af þér að hugsa til mín.“
Mér finnst það reyndar dálítið frekt af honum að taka frá fyrir mig bækur án þess að ég hafi beðið um það.
„Leyfðu mér að sjá,“ segi ég og geri mér upp áhuga til að fela kvíðann.
Ekki ber á öðru. Bóksalinn kemur með tuttugu bækur í stafla. Íslensk orðsnilld, 365 aðferðir til að hætta að drekka, Bara ljót, ekki feit, Konur sem elska of mikið. Hvað er maðurinn að reyna að segja mér? Ég renni í gegnum bunkann. Síðasta bókin stingur í stúf. Í svörtu, snjáðu bandi með máðri gyllingu á kilinum: Book of Ceremonial Magic, eitthvað í titlinum kallar á mig. Ég opna hana og læt tilviljun ráða hvar ég lendi. Á blaðsíðu 77 liggur svart-hvít ljósmynd af tveimur manneskjum, manni og konu um tvítugt. Strákinn þekki ég. Ég finn hvernig hárin rísa. Þetta er Biggi. Stelpuna er ég ekki viss um að hafa séð áður. Biggi horfir alvarlegum augum beint í linsu myndavélarinnar, stúlkan horfir skáhallt upp á hann. Hún er með sítt hár og dökkan barðastóran hatt á höfðinu. Parið stendur upp við vegg á bárujárnshúsi. Hægra megin við þau á myndinni situr svartur köttur á brunahana. Kötturinn er í prófíl og minnir á sphinx. Ég skelli bókinni aftur.
„Ég tek þessa, ég ætla hugsa mig um með hinar,“ segi ég.
„Já, ég geymi þær þá fyrir þig aðeins lengur.“
„Nei, ekkert vera að því. Settu þær fram í búð, kannski þarf einhver meira á þeim að halda en ég.“
Ég reyni að afneita samviskubitinu. Mér líður eins og ég sé að hafna fornbókasalanum þegar ég kaupi ekki það sem hann hefur tekið frá fyrir mig. Ég borga uppsett verð og sting bókinni í töskuna mína. Klukkan tifar, það fer að verða tímabært að hitta Nínu. Ég næ þó á tvo staði áður. Ég þarf að koma við í Kirkjuhúsinu, mig vantar Jesúmyndir til að verja mig, og svo er ein búð ofar sem ég man ekki hvað heitir, þar ætla ég að kaupa salvíuvöndul og eftir það passar að rölta niður á Mokka.
framhald …