Vinkona mín
er búin að hringja þrisvar
áður en ég get svarað símanum.
Hún grætur
og segist vera í kirkjugarðinum,
hún hafi farið þangað
til að finna einhvern til að tala við.
Ég segi henni að koma og hugleiða í sófanum.
Þegar hún kemur er hún hætt að gráta en
réttir mér tárið, hallar sér að mér og hvíslar:
„Framtíðin fylgist með okkur.“
Hugleiðslan virkar,
við sofnum báðar
draumlausum svefni.
Þegar vinkonan opnar augun
sér hún ugluna
á skápnum mínum
og man þá
eftir uglusafni móður sinnar.
Hún drífur sig heim.